Arzúa

Cara ó remate do camiño francés a Santiago atopamonos coa terra dos queixos; a Arzúa. Un lugar onde aínda hoxe se teñen rabaños de vacas nas casas, que son as que dan leite pra nós e pra quen queira visitarnos, fixádevos no carteliño que atopamos entre a igrexa de Santiago e o albergue de peregrinos. Só paramos a comer pero deunos tempo de ver un pouquiño desta vila, aquí volo ensino.

E anque non pertenza á Arzúa, velaquí a capela de San Roque de Melide, que nos mete a cobiza de ir visitar ese pobo en canto poidamos.

Ézaro

¡¡¡Galicia é única!!!

Ben, o caso é que calquera lugar do mundo é único e irrepetible, pero nós temos moitas ventaxas, non hai tanto que nomearon a praia de Rodas nas Cíes como mellor praia do mundo, temos tamén o mosteiro de San Estebo de Rivas de Sil, catalogado como o mellor dos paradores e pra colmo temos o Xallas que morre nunha fervenza na enseada do Ézaro, en Dumbría, todo un espectáculo, pero iso sí, antes teredes que mira-la páxina do concello pra saber se pensan abrir as comportas do encoro de Sta Uxía e poder ve-la caida de auga do único río de Europa que desemboca nunha fervenza. Morre con 30 metros de caida, fixádevos ben.

Dende lonxe podemos ver parte da fervenza e tamén a central hidroeléctrica e o centro de interpretación que nos axudará a entender o funcionamento do encoro e da central.

Poio

¿Cal é a única ponte que ten apoio por un só lado? ... pra que non o saiba é a ponte da Barca porque ten dun lado a Poio e do outro a Pontevedra.

E na parroquia de San Xoán de Poio atopamos o seu mosteiro, berce de arxinas, hospedería e cunhas vistas incribles da ría.

Xusto diante do concello de Poio está este cruceiro que nos invita a ve-lo mosteiro.
E velaquí a porta do mosteiro, pena no poder entrar a visitalo, pois non nos daba tempo.

Anque o patrón do mosteiro sexa o San Xoan, este Santiago pelegrín recíbenos cando chegamos á entrada da hospedería.

E fronte á entrada atopamos esta fonte-capela.

Como se nota que os frades non tiñan falta de cartos ... colleita pra encher este hórreo...

E ata aquí o que vos teño pra ensinar por hoxe anque vos recomendo que no outono vos acheguedes ata o mosteiro de Poio ou ata Combarro (noutra visita ensinaréivolo) pra desfrutar dun paseiño pola fresca.

Pambre

Palas de Rei, pasando Melide, camiño de Lugo, cando cambiamos de provincia atoparémonos nunha curva á dereita unha entrada cara Pambre. Ben podemos escoller a beira dereita do río, por onde iremos parar ó balneario de Pambre, ou ben pola esquerda; logo de pasa-lo oratorio de Sambreixo; unha corredoira de dous kilómetros lévanos ata el. A mágoa é que ó ser propiedade privada (can incluido), non se pode visitar, e iso que patrimonio obrigou ó dono a telo aberto uns días ó mes; o malo desa obriga é que claro, pode ser cando o dono queira, polo tanto igual se lle antolla abri-los mércores de dez a dúas e ninguén se vai achegar por non sabelo.

Aínda así, se camiñades pola Ulloa, pola Terra de Melide, ou facede-lo camiño de Santiago xa de volta, achegádevos e botade unha ollada, é incrible que sexa o único castelo medieval que se conserva enteiro en Galicia e que resistiu os embistes dos irmandiños. Agardo que vos guste.

E este é o oratorio que nos indica que imos por bo camiño cara Pambre.

Morto o can acabouse a rabia e agora xa podemos visita-lo castelo cando queiramos, ó morre-lo dono deixóulle-lo a unha comunidade de monxes de Vigo, que como non pode facerlle fronte ós gastos de restauración llo "cedeu" á deputación por un "módico prezo", noraboa a tódo-los amantes deste noso pais ¡¡¡¡¡¡¡ xa podemos visitalo!!!!!!

Meis

Na parroquia de San Martiño de Meis atopamos a continuación da ruta da auga, que comeza en Barrantes e remata na Armentira, unha ruta de sendeirismo que nos leva de paseo pola Aldea Labrega e os seus arredores. Velaquí vola ensino ... agardo que vos guste tanto coma a min.

E velaquí a aldea labrega ...

Pra que vexades que en Meis pensaron en todo, temos ata un merendeiro ó que lle dá a sombra todo o día, pra comer, merendar ... precioso o sitio.

Deica a seguinte.

Cea

O pan de Cea é unha denominación de orixe protexida, e a verdade é que vale a pena, o pan é o único que nunca falta na mesa, de feito o do acompañamento das comidas ven xusto diso "a-con-pan" algo co pan, se vos apetece achegarvos ata aló facédeo o día da festa do pan, aló polo mes xullo e despois do pan e pulpo á feira, tomadevos un cafeciño en Cea antes de ir ve-lo mosteiro Cisterciense de Oseira, o primeiro mosteiro do Cister en Galicia.

Enriba a torre do reloxo e ó fondo o concello de Cea, unha vila pequerrecha chea de fornos de leña pró pan. E velaquí unha xoia da arquitectura galega.

A igrexa do cenobio é grande e está moi ben conservada.

E se vos achegades a Cea un domingo calquera, ídevos comer onda o río e o lavadoiro que están enfronte da entrada do mosteiro, baixando entre as casas que están á dereita do arco que cruza a carretera pola que vindes de Cea.

Non só ten o río e a carballeira, tamén ten os lavadoiros que se ven abaixo (na foto) un palco prá música e os muros de pedra do que debeu ser o muiño do cenobio.